Personen met onbegrepen gedrag worden steeds meer in de wijk en eigen omgeving opgevangen. Klassieke hulpverleningsplekken, veelal gesitueerd in het bos, buiten de stad of geconcentreerd in de stad, boeten evenredig aan kracht in. Hiermee komt de hulpverlening naar de personen toe in plaats van dat personen naar de hulpverlening toe moeten komen. Personen met onbegrepen gedrag worden hierdoor minder vaak uit hun context gehaald en kunnen in hun eigen omgeving werken aan herstel. Het idee hierachter is dat het welzijn van personen met onbegrepen gedrag wordt vergroot. Bovendien, zo is de hoop, zal het ervoor zorgen dat personen in de maatschappij meer begrip voor tegenslag en onbegrepen gedrag krijgen: het normaliseren van het ongewone. Tegelijkertijd is de verwachting dat door een aanpak in de wijk op kosten kan worden bespaard. Deze doelstellingen realiseren is echter lastig. In deze literatuurstudie identificeren wij een aantal uitdagingen en best-practices van GGZ in de wijk.