Anne Ruth Bakker wint tweede prijs NVD-scriptieprijs

‘De eerste 1.000 dagen van een kinderleven – gemeten vanaf de start van een zwangerschap - zijn de belangrijkste voor de ontwikkeling van een kind’, vertelt Anne Ruth Bakker. ‘Wanneer de moeder onvoldoende voedingsstoffen in haar lichaam heeft, start een kind na zijn of haar geboorte al met een gezondheidsachterstand. Het is daarom heel belangrijk dat kinderen vanaf jonge leeftijd gezond eten. In veel ontwikkelingslanden is dit niet mogelijk.’

Youth With A Mission

De van huis uit christelijke Bakker start in 2017 met de opleiding Voeding en Diëtetiek aan de HvA. Na 2,5 jaar studeren, gaat ze een half jaar naar Parijs. Ze laat zich 11 weken scholen bij een opleidingsinstituut van Youth With A Mission (YWAM). Bakker: ‘Een missionaire organisatie die jongeren hun geloof helpt ontdekken. Na 11 weken onderwijs biedt je 11 weken hulp in een ontwikkelingsland naar keuze. Een aantal scholen van YWAM, waaronder de Birth Attendant School (BAS) in Parijs, biedt specifiek onderwijs. Zo leidt de BAS meiden op om zwangere vrouwen in ontwikkelingslanden in Azië en Afrika te ondersteunen. Ze leren in 11 weken onder meer hoe een zwangerschap verloopt, welke controles er tussentijds nodig zijn en hoe je kunt assisteren bij een bevalling. Na 11 weken gaan de meiden naar ontwikkelingslanden om daar zwangere vrouwen te ondersteunen.’

Verschillende voedingsrichtlijnen

Door haar contact met de studentes en de leidster van de BAS leert Bakker dat veel meisjes in ontwikkelingslanden vanaf jonge leeftijd ondervoed zijn. ‘Zij hebben een tekort aan bepaalde vitaminen en mineralen in hun lijf, die essentieel zijn tijdens een zwangerschap. De basiskennis over gezondheid en voeding ontbreekt, terwijl deze aan de basis ligt van ieder probleem.’ Ook aan de BAS ontbreekt gedegen voedingskennis, ontdekt Bakker. Na een aantal gesprekken met de leidster krijgt ze toestemming om hun opleidingsprogramma te onderzoeken en van advies te voorzien.

Bakker: ‘Ik startte met onderzoek naar de voedingsrichtlijnen voor zwangere en vruchtbare vrouwen. Daartoe vergeleek ik de richtlijnen van landen uit 5 verschillende continenten: Nederland, Amerika, India, Mexico en Kenia. Ik ontdekte dat er enorme verschillen zijn in de aanbevelingen, maar dat richtlijnen in veel gebieden missen.’ De gevonden overeenkomsten zijn gelijk aan de richtlijnen van de World Health Organization (WHO). Daarom raadde ik de BAS aan om volgens deze richtlijn te gaan werken.’

Duurzame impact

Maar hoe moet je opleidingsprogramma er dan uitzien? Om hierover te kunnen adviseren, ging Bakker op zoek naar organisaties die een duurzame impact hebben in ontwikkelingslanden. ‘Ik kwam uit bij de Green Food Foundation en The Hunger Project. Hun succesfactoren liggen in hun holistische aanpak. Zij focussen zich niet op één probleem, maar kijken naar het geheel. Wat is bijvoorbeeld de beeldvorming rondom vrouwen? Hoe is het klimaat? Welke ideeën leven er over voeding en hoe staat het met de financiën van mensen? Beide organisaties dragen hun kennis over aan lokale bewoners. Je kunt ergens een waterpomp neerzetten, maar wanneer de bevolking niet weet hoe je deze repareert, loopt een project gemakkelijk spaak.

Door wat ik leerde van beide organisaties zag ik dat de BAS niet duurzaam werkt. Ik raadde hen daarom aan om vanuit een meer holistische visie te gaan werken. YWAM heeft kennisinstituten over de hele wereld. Als zij hun kennis bundelen én vaker terugkeren naar dezelfde plekken, kunnen ze meer impact maken. Gelukkig pakte de leidster van de BAS mijn adviezen positief op. Het opleidingsinstituut is nu tijdelijk gesloten en zij is terug naar de universiteit om haar voedingskennis bij te spijkeren.’

Elise Terpstra (scriptiebegeleider):

In haar zorgvuldig uitgevoerde onderzoek toont Anne Ruth overtuigend aan hoe er werkelijk verschil gemaakt kan worden. We zijn trots op haar.

Dromen waarmaken

Bakker haalde met haar harde werk, ondersteund door scriptiebegeleiders Wendy Walrabenstein en Elise Terpstra, de tweede prijs bij de NVD-scriptieprijs. ‘Onder meer door de actualiteit ervan. Ik begrijp werkelijk niet dat we nog steeds geld pompen in ontwikkelingsprogramma’s die niet duurzaam zijn.’ Dit wil ze in de toekomst dan ook veranderen. Wellicht vanuit een functie bij een niet-gouvermentele organisatie (NGO) in voedingsprojecten in ontwikkelingslanden.

Op dit moment werkt Anne Ruth aan haar doelen vanuit de Parijse mode-industrie. ‘Veel kleding wordt geproduceerd ten koste van de levens van vrouwen en kinderen in Azië en Afrika. Samen met een andere dame zet ik me in om de mode-industrie te verduurzamen. Zo hoop ik vrouwen in ontwikkelingslanden te helpen hun dromen waar te maken.’