Ik wist dat er meer in mij zat en dat ik voor de klas wilde staan. Na de opleiding Pedagogisch Medewerker en een opleiding voor onderwijs-assistent, werkte ik op een school met meer dan vijftien nationaliteiten. Hier mocht ik af en toe een lesje geven. Zo heb ik ontdekt hoe je omgaat met drukte en tegenslag en wat je moet doen als er conflicten zijn. Taalzwakke kinderen kon ik helpen met aandacht voor de Nederlandse taal. Hierna begon ik aan de Pabo.

Het is fijn om kinderen succes te laten ervaren en een glimlach op hun gezicht te zien, nadat je een kleine moeite voor ze hebt gedaan. Eigenlijk is het niet eens een moeite. Ieder kind heeft een talent en het is aan jou om het eruit te halen. Sommige kinderen krijgen vanuit thuis de mogelijkheid niet. Soms wordt hun talent thuis niet eens gezien.

Je leert kinderen ook om als een sociale burger in een democratische maatschappij te functioneren. We krijgen les in burgerschapsvorming en levensbeschouwing en we vervullen een voorbeeldrol. Ook krijg je veel didactiek, wat belangrijk is. Want je kunt wel weten hoeveel 5x3 is, maar hoe leer je dat een kind? Ik probeer altijd bij het kind aan te sluiten met een werkvorm dat het leuk vindt. Maar als je geen structuur en rust aan de kinderen kunt bieden, dan komt van leren ook niets terecht. De pabo is geen moeilijke opleiding, maar het is wel veel.

Tijdens je stage leer je het meest en kun je de theorie toepassen. Na een college over dyslexie kon ik bijvoorbeeld heel goed een gesprek tussen mijn mentor en een leerling en z’n ouders volgen dat hierover ging. Als de leerkracht, ouders, kind en de externe deskundige hiermee akkoord gaan, mag je zo’n gesprek bijwonen.

Ik weet nog niet welke minor ik ga kiezen; Psychologie, Dalton Onderwijs en Ontwikkelingsgericht Onderwijs lijken me interessant.