Mijn wiskundeleraar op de middelbare school inspireerde mij om leraar te worden. Hij vertelde fantastische verhalen om de stof heen, waardoor we letterlijk werden meegezogen in zijn passie voor het vak en het ons geen enkele moeite kostte om zijn lessen te volgen.

Het is mijn ambitie om voor de klas te laten zien, dat vakken als wiskunde en natuurkunde niets met geitenwollensokken te maken hebben. Veel studenten denken dat je er alleen saaie dingen mee kunt doen. Ik wil daarom vooral heel veel praktijk laten zien, zoals hoe je een ontploffingsmotor maakt bijvoorbeeld.

Als je goed begrijpt wat de gedachte achter een theorie is, is het makkelijker om praktijkvoorbeelden te bedenken. Andersom geldt dit ook. Een van mijn leerlingen riep eens: "Waarom zou ik natuurkunde moeten leren? Ik word toch profvoetballer." Ik heb toen een YouTube filmpje laten zien van een schot op een doel en daarbij uitgelegd wat daar aan natuurkunde bij komt kijken. Het was meteen duidelijk dat kennis van natuurkunde zelfs een profvoetballer kan helpen.

Natuur- en scheikundestudenten krijgen het eerste anderhalf jaar samen les. In het eerste jaar vond ik het vervelend dat ik naast Scheikunde ook veel Natuurkunde kreeg. Maar dit geeft me nu de mogelijkheid om dit vak als minor te kiezen en ook voor natuurkunde een bevoegdheid te halen. Dit is niet op alle lerarenopleidingen mogelijk.

Op mijn stage geef ik zelfstandig les aan een derde klas vwo en aan een derde klas havo. De havo-leerlingen doen weinig  moeite om de stof te begrijpen, de vwo-leerlingen willen alles weten. Deze verschillen zijn leerzaam. Maar het leerzaamst waren de reacties van vmbo-leerlingen waaraan ik les heb gegeven. Hun feedback was altijd heel direct en goudeerlijk. Het was elke keer weer een verrassing wat hun reactie zou zijn.

Tijdens deze opleiding ben je vaak praktisch bezig. Voor je stage en tijdens praktijkonderdelen, waarbij we als studenten veel samenwerken en elkaar feedback geven. Eigen initiatief en ideeën worden gestimuleerd. Dit is erg motiverend.