Carrière vol uitdagingen en ontwikkelkansen

‘Na mijn opleiding aan de Christelijke Academie voor Lichamelijke Ontwikkeling (CALO) gaf ik 10 jaar les als docent LO in het voorgezet onderwijs’, vertelt Hilde Bax. Tijdens mijn opleiding Bewegingswetenschappen aan de Vrije Universiteit (VU) in Amsterdam kwam ik in 1988 via een stage bij de ALO terecht.’

Gemotiveerde studenten

‘Aan de ALO verwachtte ik – in tegenstelling tot het voortgezet onderwijs - enorm gemotiveerde studenten. Viel dat even tegen. Nu gaf ik natuurlijk sociaalwetenschappelijke vakken, Psychologie en Filosofie, waarin lang niet iedereen interesse had. ALO-studenten bewegen liever dan dat ze stilzitten tijdens een hoorcollege. Hoe ik dat oploste? Ik probeerde altijd zoveel mogelijk interactie aan mijn lessen toe te voegen. Eerst een deel theorie. Daarna groepsgewijs in discussie.’

Gedurende de jaren gaat Bax steeds minder in het voortgezet onderwijs werken en meer op de ALO. ‘Mijn takenpakket breidde zich uit met het vak Didactiek van de Lichamelijke Opvoeding. Daarnaast werd ik coördinator van de specialisatie Watersport (later verruimd tot Sport, Bewegen en Vrije Tijd). Ik ben zelf een fervent watersporter: ik gaf les op een zeilschool, voer veel met de Bruine Vloot en heb een groot vaarbewijs. Wat is er dan mooier dan je studenten mogen enthousiasmeren voor deze sporten?!’

In de loop van de jaren coördineert ze ook de schoolstages, wordt ze supervisor en opleidingsmanager (2000-2006). ‘Vooral de dynamiek van iedere keer een nieuwe uitdaging en persoonlijke ontwikkeling was voor mij heel prettig.’

Veel veranderingen

‘Terugkijkend is er aan de ALO in de loop der jaren best wat veranderd’, vervolgt Bax. Vroeger gaven we afzonderlijke vakken: Psychologie, Anatomie, Bewegen op Muziek, Turnen, Zwemmen, Fysiologie en Pedagogiek. Het onderwijs wordt nu meer in geïntegreerde onderwijseenheden aangeboden, geordend rondom 3 pijlers: pedagogische bekwaamheid, vakinhoudelijke bekwaamheid en vakdidactische bekwaamheid. Praktijk en theorie worden meer aan elkaar gekoppeld. Ook is het onderwijs meer gericht op het leren van algemene bewegingsvaardigheden en minder op afzonderlijke sporten.

Toen ik als docent begon, bestond er nog geen e-mail. De fax was modern. Nog lang niet iedereen had een computer. Ook de studenten zijn veranderd. Door het huidige leenstelsel werken ze meer. De studie lijkt dan wel eens op het tweede plan te komen.’ Toch heeft Bax altijd genoten van het geven van onderwijs. ‘Ik ben een voorstander van onderwijskundige ontwikkelingen. Daarbij houdt de omgang met jongvolwassenen je levendig. Eén klas zal ik me altijd herinneren. Tijdens het oplezen van de namen aan het begin van het schooljaar vernam ik dat Harry Nak ontbrak. Wekenlang heb ik zijn naam opgenoemd. Tot ik ontdekte dat de betreffende student niet bestond en ik in het ootje genomen was. Wat ik daarvan vond? Dom van mezelf natuurlijk, maar goed gespeeld van mijn studenten.’

Van promovendus tot hogeschoolhoofddocent

In augustus 2006 legt Bax haar werkzaamheden als opleidingsmanager neer, zodat zij zich kan focussen op een promotietraject. ‘Ik werd voor een klein deel vrijgesteld door de ALO. Daarnaast startte ik als onderwijskundig medewerker en ondersteuner van het hoofdbureau van de Koninklijke Vereniging voor Lichamelijke Opvoeding (KVLO). Zo zat ik tijdens mijn onderzoek - De samenleving over de kwaliteit van bewegen & sport op school; een spiegel voor de vakwereld - dicht bij het vuur rondom alle ontwikkelingen vanuit de overheid op het gebied van onderwijs.’

Na haar promotie blijkt terugkeren naar de ALO als hogeschoolhoofddocent, ondanks duidelijke, vooraf gemaakte afspraken, lastig. ‘Ik vond het heel leuk om supervisie te geven en de vierdejaarsstages te coördineren en begeleiden. Op stagescholen ontmoette ik geregeld oud-studenten. Ik ging graag met hen in gesprek over hun visie. Toch vond ik minder uitdaging in mijn werk dan voorheen. Daarom zocht ik een aantal uitdagingen buiten de ALO. Zo werd ik hoofdbestuurslid van de KVLO, vicevoorzitter van het Jan Luiting Fonds (een uitgeverij, red.) en raadslid bij de gemeente Kaag en Braassem. Daarnaast werd ik lid van de toetscommissie voor de leergang vakbekwaam bewegingsonderwijs en de wedstrijdcommissie van mijn golfvereniging. Ik ben nooit bang geweest voor een burn-out, wel voor een bore-out.’

Druk mag, moeten niet

Om af te bouwen, gaat Bax steeds minder lesgeven. ‘Een zeer goede stagiair, Fabian Broers, nam een deel van mijn werkzaamheden over.’ Op 1 januari 2023 start haar pensioen. ‘Of ik bang ben voor het zwarte gat? Nee hoor, ik blijf actief in bovengenoemde functies. Wel wil ik af van het ‘moeten’. Alles gewoonweg doen wanneer het mij uitkomt. Ik wil graag een aantal boeken lezen, meer tennissen, familie opzoeken en schilderen in huis. Mijn leven is druk, maar zolang ik geen druk ervaar, gaat het goed.’

Wat ze de ALO toewenst? ‘Een mooie toekomst, waarin collega’s goed blijven samenwerken en er veel aandacht is voor communicatie en waardering naar elkaar. Daarbij hoop ik dat goede onderwijsontwikkelingen naar binnen gehaald worden. Zo kan de opleiding toekomstige vakleerkrachten en docenten LO zo goed mogelijk ondersteunen bij hun professionalisering in én om de school.’