Instituties in nieuwe vormen van planning

Hoewel planningsprocessen zich al langere tijd buiten de formele kaders van Rijk, provincie en gemeente om afspelen, zoals in regionale samenwerking of bij zogenoemde bottom-up planning waarin burgers en bedrijfsleven als initiatiefnemer aan zet zijn, neemt de aandacht hiervoor de laatste jaren enorm toe. Dit stelt andere en nieuwe eisen aan de planningsprofessional. Institutionele benaderingen in planningsonderzoek dragen bij de tegemoetkoming aan deze eisen.

Planologie in Amsterdam heeft, zoals Willem Salet het zelf omschrijft in Rooilijn pragmatisme als grondslag. Een pragmatist kijkt naar wat mogelijk is gegeven de complexe wereld waarin hij opereert. Hij zoekt naar de mogelijkheden om “collectieve actie legitiem en effectief [te organiseren] in de complexe en moeilijk te besturen orde van stedelijke regio’s” (Salet, 2015, p. 18). Om effectief te opereren in deze orde, is gevoeligheid voor instituties voor een planner essentieel om tot oplossingen voor ruimtelijke vraagstukken te komen. Salet (2000) onderscheidt drie lagen in zijn institutionele benadering voor de planologie.