3x3= een echt team

Dynamisch, spectaculair, kort en eerder een evenement dan een sportwedstrijd; dat is 3x3 basketbal, de sport waar Julia Jorritsma haar hart aan heeft verloren. Julia komt uit een echte basketbalfamilie. Haar vader heeft in de eredivisie gespeeld en bijna al haar neven en nichten hebben gebasketbald. ‘Dus mijn familie vindt het supervet dat ik kans maak om op de Olympische Spelen te staan.’

Stage op pauze

Julia studeert Fysiotherapie. Haar stage staat even op pauze zodat ze zich volledig op de kwalificaties kan storten. Een lastige beslissing, ‘maar ik wil achteraf niet denken: “Had ik maar meer tijd in mijn sport gestoken, dan had ik wel bij de selectie gezeten”.’ Van uitstel komt in Julia’s geval geen afstel, want liefst wil ze haar opleiding combineren met basketbal. ‘Dan heb je én veel kennis van je sport én van fysiotherapie. Ik denk dat die combinatie juist in de top heel belangrijk is.’

Een erg grote stap

Julia begon met regulier basketbal toen ze zeven was. Eerst - ‘lekker met mijn vriendinnen’ - nog op amateurniveau. Op haar vijftiende kwam ze voor een belangrijke keuze te staan, toen ze werd benaderd om mee te doen aan een fulltime talentenprogramma. Ze dacht daar lang over na, want dat betekende dat ze het huis uit zou moeten. ‘Dat was voor mijn ouders een erg grote stap. Maar uiteindelijk besloot ik het wel te doen, dus ik ging alleen naar een flat in Amsterdam. Gelukkig woonde ik wel met mijn teamgenoten op een galerij. Mijn buurvrouwen waren dus ook allemaal jonge meiden, en het was heel leuk om zo wonen. We hadden weinig begeleiding, maar als je iemand nodig had, dan stond er zo iemand op de stoep. Natuurlijk was het niet altijd leuk. Maar als ik daar nu op terugkijk, is dat wel echt een hele bijzondere ervaring geweest. Als ik destijds besloten had het niet te doen, dan had ik nu nog steeds met mijn vriendinnen gebasketbald, of misschien wel helemaal niet meer.’

Hele toffe sfeer

Vanaf haar 18e speelde Julia in de eredivisie . Eerst deed ze alleen in de zomer aan 3x3 basketbal. Toen dat in 2021 een fulltime programma werd, koos ze ervoor daar voor te gaan.

‘Het is heel snel, heel fysiek, echt een andere vorm van basketbal. Het is heel dynamisch en er hangt een hele toffe sfeer omheen. Je bent ook echt onderdeel van het team. Ik heb bij 5x5 basketbal in de jeugdselecties ook een aantal EK’s gespeeld, waarbij ik wel eens de laatste man was. Dan heb je weinig invloed op het veld omdat je weinig speelt en ben je ook veel bezig met je positie in je team. Maar als je 3x3 speelt, dan ben je écht een team en ga je gewoon volle bak op een toernooi.’

Beste vriendinnen

Op het WK onder 23 vorig jaar won Julia’s team brons. Een geweldige ervaring. ‘We wonnen van China, een heel erg goed 3x3 land. Ons team zit al vanaf jongs af aan in de Nederlandse selectie, en we zijn inmiddels ook allemaal beste vriendinnen. Het voelde dus echt alsof we die prestatie met een vriendenteam hadden geleverd. Toen waren we zó trots!’

Geen gewoon studentenleven

Julia heeft een ander studentenleven dan de meeste studenten. ‘Toch voelt het niet als dingen opgeven, omdat ik al van jongs af aan basketbal en het helemaal gewend ben. Ik kan niet naar elk feestje en niet bij elke familieaangelegenheid zijn, want soms ben ik in het buitenland of moet ik trainen, maar dat hoort erbij.’

Niet gaan is geen optie

Net als iedereen wel eens geen zin heeft naar z’n werk te gaan, heeft ook Julia wel eens geen zin om te trainen. ‘Soms slaap ik slecht, of heb ik heel veel spierpijn. Maar niet gaan is geen optie, dus daar denk ik ook eigenlijk niet aan. En ik heb natuurlijk ook een doel. Wij willen ons plaatsen voor de Olympische Spelen en dan kan onze discipline niet achterblijven.’

Nooit gedroomd van de Olympische Spelen

Als kind keek Julia naar de Olympische Spelen op tv, maar nooit droomde ze ervan om daar op een dag zelf te staan. ‘Ik was helemaal niet op die manier met basketbal bezig en dacht nooit dat ik daar kans op zou maken.’ Dat besef kwam zo’n anderhalf jaar geleden. ‘Toen begon de volgende cyclus van de Olympische Spelen en zat ik bij de senioren in het 3x3 programma. Ineens dacht ik, hé, het zou best wel eens kunnen dat ik kans maak om op de Spelen te staan!

Het is gewoon het allergrootste sportevenement dat er bestaat en dus ook het hoogst haalbare. En dat je daar staat met je team en dat je achteraf kan zeggen dat je op de Olympische Spelen hebt gestaan… dat is nu vooral het doel, daar zijn en nog niet denken aan wat we verder willen behalen. Ik denk dat als je eenmaal op de Olympische Spelen staat, dat je natuurlijk het hoogst haalbare wil. Maar eerst maar eens daar überhaupt staan!’